در مراودات میان آدمیان حداقل دو تبادل صورت میگیرد. یکی تبادل «اطلاعات» و دیگری «شناخته شدن» یا مطرح شدن هر فرد بر دیگری است. توجه و تفقدی که به دیگران میشود٬ میتواند همراه با تماس فیزیکی باشد یا نباشد. در دوران کودکی تماس فیزیکی یا به تعبیری در آغوش گرفتن لازمهی ارضای نیاز «مطرح شدن» میباشد که آن را نوازش میگویند.
این نیاز در همگی ما به اندازهای وجود دارد٬ ولی در این روزهای ایران٬ این کشور پرتاریخ میبینید که این نیاز بیش از پیش خود را نمود میدهد. برای همین است که ما همیشه در انتظار اتفاقات پیشبینی نشده٬ تصمیمات کارشناسی نشده و اتفاقات عجیب برای کشورمان هستیم.
چون رییس جمهورش در جهت ارضای این نوع از نیاز است که این گونه عمل میکند. کارهای خارقالعاده انجام میدهد٬ لجبازی میکند٬ به بزرگترها اهمیت نمیدهد٬ یکدندگی را پیشه کرده و همهی ما را بر باد میدهد.
کاش فرصتی پیش میآمد تا او را در آغوش کشیده٬ محبتم را به او بدهم و بگویم که میشناسمش اینقدر جلب توجه نکند.
سلام . مطالب وبلاگتون بسیار جالب بود. اروزی موفقیت دارم برای شما
چه نکته ی ظریفی...
هیچ چیز سیاهه سیاه نیست هیچ چیزم سفید سفید نیست
این نگاه ما است که یه چیزو میکوبه و یک چیزو مقدس میکنه.خاکستری اند همه چیزها.تعادل در فکر.هم معایب دارن هم محاسن.قبول معایب خیلی زیاد ولی عادلانه تصمیم بگیر نه از روی موج که آخرش فروکش میکنه
این وظیفه ی ما نیست.
وظیفه ی مادر گرامیشونه که بخشی از تربیت ایشونو کامل انجام نداده.
الان دیگه دیره. خیلی دیره. این نیازا یا در دوران کودکی باید جواب داده بشن یا از طرف همسر. یا هیچ کس.
شما هم اگه میخوای بسم الله...
واااایییییییییی چجوری دلت میشه...
اه اه اه , حالم به هم زدی!!!